انسانیت فرمایشی

وقتی محصل دوازده سیزده ساله ای بودم روزی به همراه همکلاسی ام برای ماجرایی به نزد مدیر مدرسه فراخوانده شدیم و مورد استنطاق قرار گرفتیم و در حالی که حق با من بود همکلاسی من متوسل به قسم هزار پیغمبر و معصوم شد و ماجرا را به نفع خود پایان داد البته نه اینکه من قسم خوردن بلد نبودم نه ، بلکه با توجه به ذهنیت قبلی که توسط والدین و خانواده مبنی بر حرمت قسم دروغ و کلاً قسم خوردن در وجودم حک شده بود با شنیدن قسمهای همکلاسیم چشمانم از حدقه بیرون زده بود و منتظر بودم زمین دهان باز کند و ما درونش بلعیده شویم.

به این کلمات توجه کنید:

عسل طبیعی ، مرغ و گوشت تازه ، عقیق اصل ، آنچه که بیشتر در این کلمــات به چشـــم می خوره اصرار و تاکید بر کیفیتی است که برای هر کسی که طالب همچین مطاعی باشد از اهمیت بالایی برخوردار است ، طبیعی ، تازه ،اصل، مرغوب... وجود این کلمات به ظاهر مشکلی ایجاد نمیکنه اما برای من این پسوند دلفریب در حکم قسم حضرت عباس می مونه یعنی ما اینقدر در روابطمون به حیله متوسل می شویم که ناچاریم برای راستگویی مان شاهد و مدرک بیاوریم. تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل...

سخن کوتاه کنم 

به دنبال انسان اصلم پیدا کردید خبر دهید