پرده اول : هفت سالگی

هفت سالگی و شور و هیجان کودکی ،یک سالی که میهمان شمال و دریایش بودیم خانه ای ویلایی با چند صد متر فاصله از دریا ، پنجره را که باز میکردیم آبی دریا چشم را نوازش می داد

پلاژ مسکن کلی خاطره از هفت سالگیم به یاد دارد صبح هایی که عمداً از سرویس جا می ماندیم و پیاده به مدرسه در چند پلاژ آن ور تر میرفتیم و در راه شیطنتمان گل میکرد و دنبال خرگوشها می افتادیم در مسیر چاله میکندم و با برگ و شن رویش را می پوشاندم و دوستم را صدا میزدیم که بیا لانه خرگوش را پیدا کردم و وقتی پایش درون چاله گیر میکرد غریو شادی و موفقیت  سر میدادم بعد نم نمک سراغ بوته های تمشک میرفتیم و سیر دل تمشکهای آبدار و تازه میخوردیم و خراش خارهای بوته تمشک نمیتوانست جلوی ما را بگیرد وقتی به خودمان می آمدیم هنگام تعطیلی به مدرسه می رسیدیم و سوار سرویس میشدیم و این بار سواره برمی گشتیم بعد از ظهر هایی که تیرو کمان درست میکردیم و دوستم که دو سالی بزرگتر بود و از پسر ها هم بهتر تیرو کمان درست میکرد و مال مرا سفارشی و وقتی با کمانش پرتاب میکردم به گمانم از ابرها هم آن ور تر میرفت  گویا معجزه دستانش بود از بس که مهربان بود. نی هایی که سر به آسمان داشتند می بریدیم و روی آسفالت جلوی خانه پهن میکردیم تا وقتی گلشان خشک شد درخشش و زیبایشش دلمان را ببرد ، با پدر مربای گل درست میکردیم و شیرینیش ته دلم را قلقلک میداد پائیز که آمد آنقدر انار میخوردیم که دل درد میگرفتیم و کلی انار برای رب انار خوشمزه جمع میکردیم .

وقتی دریا خاکستری شد و زمستان ته دلمان را خالی میکرد با دوستم صدف جمع میکردیم و دست در دست هم در امتداد ساحل میدویدیم ،مگر نگفتم مهربان بود که برای نجات مرغابی به آب زد ودیگر ندیدمش ، دریا سهمش را از دوستی و مهربانیش گرفت از بس که حریص بود یک هفته تمام میهمانش کرد،

و من تا ابد کینه آب خاکستری به دل گرفتم

نیمه گمشده

وقتی بچه بودم آرزو داشتم یک تلویزیون مخصوص خودم داشته باشم تا با خیال راحت میچسبیدم بهش و کارتون و برنامه مورد علاقه خودم رو میدیدم البته دلیل داشتن این آرزو اخبار لعنتی بود که بزرگترها در روز چند بار اونو تماشا میکردن و با اینکه حرف تازه ای نداشت بخش های مختلف اونو تماشا میکردن و تازه بعد اون تحلیل ها شروع میشد جالبترش این بود که مادربزرگ از خیر اخبار انگلیسی هم نمیگذشت و دیگه صدای ما بچه ها رو در می آورد که مگه انگلیسی هم بلدی ؟ در نهایت بازنده میدان ما بودیم این داستان سالها گریبانگیر ما بود و راه نجاتی از اون پیدا نکردیم

یک روز...  چند سال بعد ، درست لحظه ای که توی افکارم غرق بودم کوچولوی یکی از اقوام تلنگری بهم زد که فهمیدم منم به یک دیکتاتور تبدیل شدم البته نه از نوع سیاسی مرسوم ، کودک با صدای اعتراض آمیزی به من میگفت چقدر اخبار میبینی من میخوام کارتون ببینم ،

یک لحظه بیدار شدم...

من همون معترض دیروز الان در مظان اتهام قرار داشتم ، یعنی من هم به شرایط عادت کردم ؟ یا خودم هم تغییر هویت دادم؟ دیگه به چه چیزهایی در این زندگی معترض بودم و الان با اونها همسو شدم ؟ چه آرمانهایی رو در ذهن داشتم و در نهایت به چه چیزهایی رسیدم  آیا تحصیلاتم ، شغل و زندگیم همون چیزهاییه که آرزو داشتم!؟

کمی فکر کنیم...

خواب می بینی که می آید بوی حوا

نفس بکش، نفس بکش،نفس..
دکتر سرش را تکان میدهد..
پرستار عرقش را از روی پیشانی پاک میکند..
و من میبینم کوه های سبز روی مانیتور،کویر میشوند!
"گروس عبدالملکیان"

همه جا تاریک است تاریکتر از آنی که بتوان حدس زد دستم را جلوی چشمانم میگیرم اما باز هم تاریکی غالب است به گمانم کور شده ام ،دلم میلرزد هراسان دست بر سر و چشمانم میکشم، آه ،کلاهی که دیشب پدرم بر روی سرم کشیده بود اینچنین همه جا را تاریک کرده بود،هنوز مثل چند ماه گذشته بیمار بودم و پدر هزار ترفند را بر رویم اجرا میکرد تا بیماریم کاهش یابد به گمانم کلاه را تا سرم سرما نخورد.

سر شب باز میهمان دکتر هندی و نسخه اش بودم از دکتر ایرانی که برایم داروهای بدی تجویز کرده بود گله میکرد ، پسرم کلاس چندمی ؟ این را دکتر می پرسد، لهجه اش عجیب بود و در ذهن خودم او را با بازیگران هندی سینما مقایسه میکردم زمین تا آسمان فرق میکرد بیشتر شبیه نقش  منفی های آنها بود _ کلاس چهارم دبستان دکتر ، پدرم بجای من پاسخ داده بود _ کیسه ی بزرگ دارو بر روی تاقچه خانه کنار دیگر داروها جا میگیرد بی بی با ته لهجه عربی و به فارسی میگوید حبیبی برایت شیر ریخته ام ، لیوان برایم خیلی سنگین شده انگار چندین کیلو وزن دارد قاشقی را امتحان میکنم باز هم همین حس را دارم رنگ از چهره ام میرود پدر را با نگاه ملتمس میخوانم تجویزش عرق نعنایست که در مواقعی که دیگر نمی داند چه کند به خوردم میدهد و کلاه پشمی بر سرم میگذارد و به بستر خواب راهنمائیم میکند _ مقاومت میکنم آخر به معلمم قول داده ام مشقهایی را که هر روز به بهانه اینکه دفترم را فراموش کرده ام همراه بیاورم، به مدرسه ببرم از اول سال یک خط هم ننوشته ام و معلم بخاطر بیمار بودنم با من مدارا میکند دفتر را باز میکنم سفیدی دفتر توان از دستم میگیرد کلی مشق ننوشته دارم _ در خانه غوغایست همه فریاد میزنند رنگها در هم می آمیزند و صحنه ها تکرار میشوند دلم از این همه هیاهو ریش میشود از خواب می پرم باز مشق را ننوشته خوابم برده ، همه جا تاریک است تاریکتر از آنی که بتوان حدس زد.