ASMANI
چه سکوتی تمام دنیا را فرا می گرفت اگــــــــر : هر کس به اندازه ی صداقتش حرف میزد ...!
ASMANI
چه سکوتی تمام دنیا را فرا می گرفت اگــــــــر : هر کس به اندازه ی صداقتش حرف میزد ...!درباره من
خیر و شرّ،
خوبی و بدی، در این جهان را.
در ورای هر کاری،
هر فریادی،
هر سخنی،
پیچیدگی بسیاری وجود دارد
که درک آنها مشکل است
به این علّت است که هرگز نباید سطحی بیاندیشیم و دیگران را بدون آن که ابتدا آنها را درک کرده باشیم،
محلّ داوری خود قرار دهیم.
کسی که مایل است صورت حساب را پرداخت کند،
بدان علّت نیست که جیبی مملو از پول دارد،
بلکه دوستی و رفاقت را بیش از پول ارج می‌نهد.
کسانی که در محلّ کار،
ابتکار عمل را به دست می‌گیرند،
نه بدان علّت است که احمقند
بلکه چون مفهوم مسئولیت را نیک می‌دانند!
کسانی که بعد از هر جنگ و دعوایی،
زبان به پوزش باز میکنند
و از در اعتذار وارد می‌شوند،
نه بدان علّت است که خود را مدیون شما می‌دانند؛
بلکه از آن روی است که شما را دوست واقعی خود می‌دانندوبیشترازهرکسی دوستتان دارند.
کسانی که برای شما متنی را می‌فرستند،
نه بدان سبب است که کار بهتری ندارند که انجام دهند،
بلکه از آن روی است که مهر شما را در دل و جان دارند!
روزی، همۀ ما از یکدیگر جدا خواهیم شد!
دلمان برای گفتگوهای خویش دربارۀ همه چیز و هیچ چیز تنگ خواهد شد!
رؤیاهای خویش را به یاد خواهیم آورد.
روزها و ماه‌ها و سالها از پی هم خواهد گذشت
تا بدانجا که دیگر هیچ تماسی برقرار نخواهد بود.
یک روز فرزندان ما نگاهی به این عکس‌های ما خواهند افکند و خواهند پرسید:
"اینها چه کسانند؟"
و ما با اشکی پنهان،
در چشم لبخندی خواهیم زد
زیرا سخنی بس مؤثّر قلب ما را متأثّر می‌سازد؛ پس خواهیم گفت:
"اینها همان کسانند
که من بهترین روزهای زندگی‌ام را با
آنها گذرانده‌ام.
ادامه...
دیوانه
دیوانه ای را میشناسم که در شلوغترین چهارراه شهر سوتی در دست می گیرد و هنگام عوض شدن چراغ به نشانه قرمز یا سبز شدن در آن می دمد و آنقدر کارش را خوب انجام می دهد که کلاه همیار پلیسی هدیه گرفته و گاهگاهی خودش به تنهایی در این چهارراه وظیفه پلیس را انجام میدهد ،بعضی وقتها که دقت میکنم متوجه میشوم هرازگاهی دمیدن در سوت را چند ثانیه قبل از تعویض رنگ چراغ زودتر انجام میدهد (حالا منطقش چیست خدا میداند ) و اتومبیل ها چون به صدای هشدار سوت عادت دارند بدون توجه به اینکه چه کسی در سوت دمیده متوقف می شوند و بعد که نگاه میکنند با دیدن دیوانه نیششان تا بنا گوش باز میشود .
این روزها که به اطرافم نگاه میکنم دیوانگانی را در شمایل ولباس مشاغل گوناگون میبینم که هرکدام سوتی به عاریت گرفته و به صرف اینکه گمان میکنند کاری را بلدند در سوت خود میدمند و ما هم نیشمان تا بناگوش باز است...
باشد که صبح دولتمان بدمد...
نیمه گمشده
وقتی بچه بودم آرزو داشتم یک تلویزیون مخصوص خودم داشته باشم تا با خیال راحت میچسبیدم بهش و کارتون و برنامه مورد علاقه خودم رو میدیدم البته دلیل داشتن این آرزو اخبار لعنتی بود که بزرگترها در روز چند بار اونو تماشا میکردن و با اینکه حرف تازه ای نداشت بخش های مختلف اونو تماشا میکردن و تازه بعد اون تحلیل ها شروع میشد جالبترش این بود که مادربزرگ از خیر اخبار انگلیسی هم نمیگذشت و دیگه صدای ما بچه ها رو در می آورد که مگه انگلیسی هم بلدی ؟ در نهایت بازنده میدان ما بودیم این داستان سالها گریبانگیر ما بود و راه نجاتی از اون پیدا نکردیم
یک روز... چند سال بعد ، درست لحظه ای که توی افکارم غرق بودم کوچولوی یکی از اقوام تلنگری بهم زد که فهمیدم منم به یک دیکتاتور تبدیل شدم البته نه از نوع سیاسی مرسوم ، کودک با صدای اعتراض آمیزی به من میگفت چقدر اخبار میبینی من میخوام کارتون ببینم ،
یک لحظه بیدار شدم...
من همون معترض دیروز الان در مظان اتهام قرار داشتم ، یعنی من هم به شرایط عادت کردم ؟ یا خودم هم تغییر هویت دادم؟ دیگه به چه چیزهایی در این زندگی معترض بودم و الان با اونها همسو شدم ؟ چه آرمانهایی رو در ذهن داشتم و در نهایت به چه چیزهایی رسیدم آیا تحصیلاتم ، شغل و زندگیم همون چیزهاییه که آرزو داشتم!؟
کمی فکر کنیم...
